بررسی بیان نشانگرEGFR در اسکواموس سل کارسینومای دهان

خلاصه: سابقه و هدف: امروزه استفاده از نشانگرهای سلولی در تعیین خصوصیات بیولوژیک تومورها مورد توجه قرار گرفته است. هدف از این مطالعه،تعیین فراوانی بروز نشانگر (گیرنده عامل رشد اپیدرمال)، EGFR در اسکواموس سل کارسینومای دهان و عوامل مرتبط با آن بود.مواد و روش ها: مطالعه به روش توصیفی انجام شد.40 بلوک پارافینه مربوط به بیماران مبتلا به SCC دهان انتخاب شدند. ارزیابی بروز EGFR بر اساس شدت و وسعت درغشای سلولهای توموری در یک مقیاس 0-3 انجام گرفت: برای آنالیز داده ها ،این تقسیم بندی در 2 دسته بزرگتر به صورت زیرمجموعه گروه بندی شد: عدم بروز/بروز ضعیف (0یا  1)، بروز متوسط/شدید (2یا 3). یافته ها با آزمون دقیق فیشر بررسی گردید.یافته‌ها: میزان بیان شدید نشانگر EGFR ، 45 درصد مشاهده گردید و آنهایی که بیماری  با نشانگر بالا داشتند، در مواجهه بیشتری از جنس مونث بودند(P<0/02). بروز EGFR با سن بیماران، درجه بندی و سایز تومور ارتباط معنی داری نداشت.نتیجه گیری: به نظر می آید بروز EGFR در اسکواموس سل کارسینوم دهانی در جنس مونث افزایش یافته که میتواند رفتار بیولوژیک تومور را تحت تاثیر قرار دهد.